مطالعات استراتژیک در همۀ حوزه‌های تصمیم ­سازی به نوعی موضوعیت دارد. فرهنگ یک جامعه را انواع مدل‌های اجتماعی رفتار دانسته­ اند که به‌وسیلۀ همه یا اکثریت اعضای آن، جامۀ عمل به خود می‌پوشد. از سوی دیگر، رابطۀ متقابل فرهنگ و رسانه ریشه در تاریخ حیات بشر دارد و می‌توان گفت پیدایش رسانه همزاد جوامع بوده است؛ زیرا در طول تاریخ، انسان برای انتقال پیام خود، رسانه‌ها را به کار گرفته و فرهنگ خود را نیز با آن گسترش داده است. در این مطلب درصدد نقد کتاب استراتژی در فرهنگ و رسانه هستیم. کتاب دارای پنج فصل کلی است:  «صنعت فرهنگ و رسانه»، «مبانی سیاست­گذاری فرهنگی و رسانه‌ای»، «خط‌مشی‌گذاری عمومی»، «استراتژی و رسانه» و «استراتژی در صنایع رسانه‌ای جهان». رویکرد مطالعات فرهنگی به رسانه، بر این باور است که با توجه به جایگاه مستقل فرهنگ، پیام رسانه - ازآن‌رو که به آشکارسازی معنای مستقر در ساختار محتوایی پیام­ها مبادرت می­ورزد - از یک سو در زیرمجموعه‌ای از مباحث فرهنگی جای می­گیرد و از دیگرسو، پیام ارتباطی نیز به ایجاد دگرگونی فرهنگی در مخاطبان اهتمام می­ورزد.