آینده‏ پژوهی پرداختن به آیندۀ پر­ابهام و تلاش برای ساخت آن را سرلوحۀ اهداف خود قرار داده است و به‌عنوان دانشی فرا­رشته ­ای در نیل به این هدف بزرگ، نیازمند ابزار و امکانات خاصی است. هم‏ اکنون این دانش به شکلی مدون و دارای اصول معرفت‏ شناسی و مبانی محکم درآمده که به تحلیل روندها و معرفی آینده‌های ممکن، محتمل و مطلوب می ‏پردازد. بنابراین ضعف شناخت آینده از یک طرف و وقوع تحولات حیرت‌آور حاصل از فرآیند جهانی‌شدن از سوی دیگر، لزوم به‌کارگیری آینده ‏پژوهی را در همۀ حوزه‏ها از جمله حوزۀ فرایند سیاست‏گذاری عمومی فزونی می‏بخشد. سیاست‏گذاری ‏عمومی یا خط­مشی­ گذاری عمومی شاخه‌ای از دانش را با عنوان علم دولت در عمل تشکیل‌ می‌دهد که برخی آن را زیرمجموعۀ علم سیاست و برخی نیز علمی مستقل قلمداد‌ می‌کنند. به‌طور کلی سیاست‏گذاری عمومی، فرایند یا مجموعه‌ای از فعالیت‌ها و تصمیم‌های دولتی است که با هدف حل یک مسئلۀ‌ عمومی طراحی شده‌است. استفاده از رویکرد آینده‏ پژوهی در حوزۀ سیاست‏گذاری عمومی و پیش ‏ارزیابی سیاست‏ ها می‏تواند نوآوری اثر مورد بررسی باشد. در این مطلب تلاش خواهد شد با نگاهی نقادانه میزان حصول به این هدف بررسی شود