تغییر ارزش­ها و ظهور سریع نوآوری‌های رسانه­ای (اینترنت، وب­سایت اجتماعی) در جامعه، منجربه نهادی­سازی ارتباطات بحران می­شود که در آن رسانه‌های جدید، به­طور ویژه، نقش حیاتی را بازی می­کنند. مشارکت نظری این مقاله، تعمّق و تمرکز مجدد روی مبانی نظری ارتباطات بحران را شامل می­شود و به دو روش انجام می­پذیرد؛ از طریق تجزیه و تحلیل تجربی تأثیر استراتژی‌های رسانه­های سنتی و اجتماعی به روی برداشت مخاطبان از شهرت و همین­طور به­وسیله­ی تحلیل اثر واکنش­های بحران به­ روی واکنش­ها (مثل، تمایل به تحریم) و ارتباطات بحران ثانویه­ مخاطبان (برای مثال، اشتراک‌گذاری اطلاعات و ترک یک پیام). این مطالعه نشان می­دهد که رسانه بیشتر از پیام اهمیت دارد. براساس نتایج تحقیق، رسانه به­روی همه­ معیارهای متغیرهای وابسته ـ شهرت، ارتباطات بحران ثانویه و واکنش‌ها ـ تأثیرگذار است، درحالی‌که پیام، تنها یک تأثیر اصلی معنی­دار، آن هم به­روی واکنش­های بحران ثانویه داشت.