دوره 3، شماره 12 - ( 5-1396 )
جلد 3 شماره 12 صفحات 79-75 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (2437 مشاهده)
روابط عمومی را دانش، هنر، مهارت و مجموعه‌ای از فعالیت‌های برنامه‌ریزی‌شده می‌دانند که به افراد و سازمانها کمک می‌کند تا تفاهم و پشتیبانی کسانی را که با آنها سروکار دارند به‌دست آورند. سرشت فعالیت روابط عمومی، ارتباط است. این ارتباط، از دیدگاه نظری «علم» است، از جنبۀ عملی و اجرایی خود «فن» و از جنبۀ خلاقانه و زیبایی شناختی «هنر». وقتی روابط عمومی از منظر سازمان و مدیریت واکاوی می‌شود، به تعابیر کارکردی و تمثیلی همچون مغز متفکر، قلب تپنده، دست اجرا، پای پیشرفت، گوش شنوا، چشم بینا و زبان گویایِ سازمان می‌رسیم. روابط عمومی را همچنین، آیینۀ تمام نمای سازمان، جایگاه دریافت و انتقال اطلاعات، شبکۀ هوشیار و پل ارتباطی سازمان با افکار عمومی و مخاطبان خاصوعام دانستهاند. این چشمانداز وسیع و آرمانی در تلقی فلسفی اندیشمندان از مفهوم روابط عمومی، با برداشت سطحی و نادقیق غالب مدیران و سازمان‌های ما سازگار نیست؛ بنابراین، کتاب شناخت روابط عمومی، سعی داشته‌است تا مهمترین برداشت‌های نظری رایج دربارۀ تعریف، جنس و فعالیت‌های معمول روابط عمومی را گرد آورد تا از این رهگذر، برداشت‌ها و نگرش‌های معمول از این مفهوم را دقیق‌تر با ابعاد و جنبه‌های گستردۀ روابط عمومی آشنا سازد. در این نوشته ضمن معرفی کتاب، امتیازها و کاستی‌های کتاب مشخص شده‌است.
واژه‌های کلیدی: ارتباطات، روابط عمومی، رسانه، سازمان، مدیریت، برنامه‌ریزی، تبلیغ، انتشارات، پژوهش، خبر و نویسندگی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |